Eğer unutursan, ey gönül, Eğer seni anmazsam, Eğer sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışarak, Bil ki sesimi çıkarmadım, kımıldamadım, Kabulümdür herkesin suçları, Hayal kırıklıkları.. Şimdi dost tuttum bu şehirde Çığlık çığlık sensiz esen rüzgarı. Dilek Avcıoğlu.

  Bazen uzaktan severken, Düşünceler sarar, yorar beynimi. İşte o an bir fikir gelir, aklıma sonra düşünürüm. Geçmişimi, geleceğimi ya da anımı, Zamanın içinde yolculuğa çıksam, Dönebilseydim yaşadığım yılların en başına. Döndürüp sarıp sarıp bakabilsem anılarıma, Elimde olsaydı tekrar, yazabilsem kaderimi, Ayrılıkları silerdim işte o zaman! Ve sen hep yanımda …

  Yine gece ve yine bölünmeyen sezsizlik. Geceye saklıyorum notlarıma yazmayı seni, Büyüyor sanki karanlık… Işığı az yanan sokak lambası kadar yalnızım. Buz tutuyor avuçlarımı? Hala senin gittiğin gündeyim… Şimdi yanıyor içim, Oysa razıydım yalana bile, Seni bana getirecekse… İçimden uğurlayamazken seni, Gel tekrar gel diyemiyorum… Renksiz sabahlara uyanıyorum. İsteksiz …

  Her şeyi yazan El’le konuşan bendim Bilirdim en karanlık an, şafaktan önce, Düşlerini ve arzuların uyanacak Güneşle, Bu gece aysız gökyüzüne bakarken, Ulaşılmaz dağlar sensizliğin derdinde, Suyun çığlığında, çölün dilinde. Kenara çekilip, İçimin derin kuyularına daldım hayatın. Güneş doğardı gülüşünde , Aylardan Kasım, gelirdin baharıma çiçeklerle, Kış sıcağım, yaz …

Bulutlar gridir. Ne yazar uçurumlar Senin şiirin yazılır ancak En duygulu kelimelerden, Bir ışık gibi fırlayarak Dağların tepelerden yeşili Sessiz bir çığlık gibi, Diz boyu derinden derelerin Belki sevgisizlik, Belki süreksizlik, Yalın ve yanlız Direniyordu… Bu habersiz sahipsizliğin. En yakınından, en uzağına, Savrulan gece; Binlerce görüntüsüyle. Yaşamak şimdi; Yürürken kaldırımdan …

  İçimde batıklarda bir gemi Dalgın sularda uzanır şimdi Savurur dertli bağlama sesi Terk edilmiş kıyılardan eser yokluğun Çalınmamış bir nota arardım Sensiz bu kadar olur şiir Ah taşsada mısrası. Sen gittin ya… Bu şehir esiriydi kara bulutların Tan yurduna uyanılan bir yerdi. Hani hüzün dolu akşamların Tuhaf zamanların hüzünlü …

Anılarını bitir de gel Her şeyi unuttuğuna eminken Yalnızlığına yorulsun hırçınlığın Gözlerinde gülüşünle gel Çözülsün yüzünden yılgınlığın. Sonbahar ağacına benzer Dökülür yaşanmamış takvimlerin yaprakları Sararmış kurumuştur geçen günlerin Yenileyip tüm sözlerin anlamını Bitmeyen, izlerin özlemidir yaran Hala, en az soluk alışı kadar gerçekti. Ardın sıra yanan ışıklarla, Geceyle gelirdi sohbetlerin …

Yaz hızını almış güz kokusu başlarken, Yavaşça dönerek sararan renklerin, Temiz hava, taze rüzgar yayıldı etrafta, Buğulu damlasından süzülür yağmur. Bir mahsun göğe bakar gibi… Dağılmıştı yazdan kalan ne varsa, Suskun bir Eylül’ün izlerini çizdiği zaman, Düşlerimi sırtlamışım benliğim, Dalından kopan yaprakların, Unutmaya attığım adımların, Terkedilişler kadar hüzünlü aydır Eylül… …

  Düşünme hayatı, Geceleri akıp geçer. Umutlarını yıkma, Oda kendiliğinden geçer. Gözlerimin isyankarlığı, Yüreğini delip geçer. Dudaklarından çıkan sözcükler, Minik bir yıldız olup kayıp geçer. Oysa… Tek başına, Umut demektir. İnanç demektir. Düşünmek demektir. Ne olursa olsun, İnsanoğlu oda bir gün geçip gider. Bir sevgi, bir de sevdiklerim, Benimle yaşar …

  Ve üşüyor anıların sıcaklığı, Yanılgıları, yıllara taşımaktan. Duygulara örtülecek kalın örtüyü, Duyulmaz, nicedir sesi. Görülmeyen kentin duvarları, Suskun kentin uykusu, Yanıtsız kentin soruları, Tanımsız bir ömür gibi, Düşüyor sevda. Düşsel görüntüde bakışların, O aynanın kırık parçası kadar. Batarken yüreğime, Silip de kederin izlerini. İtip de eski yaraların, O ılıkca …