Günün ilk ışığı vururken pencereme,
Gözlerimde gecenin acısı okunuyordu.
Düşünceler uyanık bekliyordu sabahı.
Şafağı zor ediyor,
Umutlarımı dağlıyordum.
Yarınlarımı, hayallerimi çalmıştın..
En büyük suçum neydi biliyor musun?
Hep umudu, sevgiyi sende aradım…
Gözlerim hep ağlarken,
Senin sileceğini sandım.
Sende yüzümün güleceğine kandım.
Günlerim hep seninle akşama varıyordu,
Her sevgiyi sende sandım.
Yarının düşlerini seninle var sandım,
Her açılan kapıları sana çıkıyor sandım,
Oysa hep bana el olmuşsun, anlayamadım…
Gözlerin sanki yabancı bakıyordu,
Sanki bakışların buz dağı gibiydi.
Soğuk içimi ürperten:
Bazen kelimelerin zehirliyordu beni.
Umursamaz tavırların yakıyordu içimi.
İşte o an bir ürperti sarıyordu,
Kıran inciten sanki ateşe atan.
Bazen de iliklerime kadar üşüten…
O gün yüreğimi deprem gibi sarstın.
İşte o gün direnişe geçti duygularım.
İsyana tırmanıyordu yarınlarım
Kapandı sana bakan gözlerim.
Silindi yüreğimden seni seven kelimelerim.
Bir yanıma yalnızlığımı aldım,
Diğer yanıma anılarımı.
Ve:
Veda ettim geçmişime…
Hülyalı Şiirler 23/07/2024/ Hülya Kuru
