dağların sessiz
çığlığı dokunur yeni bir
dünyanın nefesine.
yaşamın kirpiklerinden
süzülür çizgilerin
kıvılcımlı gülüşleri.
menekşeler açar baharların gözlerinde bakınca sımsıcak umutlara.
kaybolur bir uykunun
son sesinde
eskiyen hüzünler.
geçer mevsimler
incecik tül misali
iklimlerin eteğinden
güneşin gamzelerinde çiçek tozlarıyla sırlanır toprağın endamlı aydınlığı.
ve saflaşır duyguların renkleri hiçliğin ırmağında yıkanan dizelerle.
Oya Demirel.