Etiket Arşivi:#Neslihan Cebesoy

Sen gülünce Müstakil bir ev inşa ederim Gönül haneme Pembe begonvil süsler bahçemi Kapıdan içeriye süzülen ıhlamur kokusu Bahçemde bir sedir Odamda bir soba Duvarda bir çerçeve İçinde koskoca bir gelecek Sen gülünce Çay koyarım ocağa Fırında patates kokusu Bir kuru ekmek zenginliği Sofram da pür neşe Dostlar toplanmış etrafıma …

Ne yana düşüyordu sevdalar  Kızıl geceli yakamozlarda  Savrulmuş saçına ak düşmüş aşıklar  Kıyıda menevişli yosunlar  Dolanmış hayatın sarmalında  Yalnızlıklar   Sensizlik ile eşit bölünebilmekte  Hayatın kare köküne  Bir bir saçılmış gökyüzüne yıldızlar  Taçlanmış katranı katran geçiyor gece  Bir tütsü kokusu yakıyor genzimi  Bir yokluğunun demli hüzzamı  Ne anlar aşkı diline dolayıp  …

Ne kadar çok insana sığınmışım  Göğüs kafesimde  Kimi mutlu mutlu gülümsemiş  Hayatımda  Kimi acı acı ağlamış  Bazısı dosta güvenmiş  Bazısı dost postunu giymiş  Birlikte yol almışız çoğuyla  Doğmuşuz ,emeklemişiz ,koşmuşuz  Ne çok insan sığmış  Gönül hanemize Kırılmışız,sevmişiz ,ihanet etmişiz  Yüzümüze tebessüm  Sırtımıza bıçak yarası almışız  Düştükçe büyümüşüz  Unutmuşuz kırgınlıkları Kavgaları …

Herşeyi al da  Seni bende bırak git  Topla kavgaları sığdır valize Öfkeni ,nefretini sil de git  Geriye dönüp bakınca  Gülüşlerimi hatırla  Nedenlerini ,niçinlerini  Sorma sorgulama  Yanlışların doğrularını götürmeden  Seni bende bırak öyle git   Neslihan Cebesoy