Birine kırıldığında bile onun neden öyle davrandığını anlamaya çalışıyorsun.
Yorgun, üzgün ya da korkmuş olduğunu fark edip yumuşuyorsun.
Ama aynı anlayışı kendine göstermekte zorlanıyorsun, değil mi?
Kendine öfkelendiğinde, “Bunu nasıl yapabildim?” dediğinde,
aslında yalnızca insan olduğun gerçeğiyle karşılaşıyorsun.
Ve o anlarda en çok ihtiyacın olan şey cezalandırmak değil,
şefkatle kucaklamak.
⸻
🌿 Kendine Kızmak Kolay, Anlamak Zor
Başkalarının hatalarını affetmekte cömertiz,
ama konu kendimize gelince acımasız bir yargıç oluruz.
Çünkü “mükemmel olursam sevilirim” inancı hâlâ derinlerde yaşar.
Oysa gerçek olgunluk,
kendi kusurlarının da bir parçası olduğunu kabullenmektir.
Bazen sadece şu cümleyi duymaya ihtiyacımız var:
“Bu da geçer. Ben yine buradayım.”
⸻
🌙 Merhamet Zayıflık Değil, Denge
Kendine merhamet etmek, pes etmek değildir.
Tam tersine, yeniden ayağa kalkmanın gücüdür.
Kendini azarlamak yerine, “Şu an elimden gelen buydu.” diyebildiğinde
hem kalbin hem zihnin gevşer.
Ve o zaman yaşamın içinden bir huzur sızar.
⸻
💫 Bir Hatırlatma
Bugün yalnızca bir cümleyi hatırla:
“Başkalarına gösterdiğim merhameti, kendime de gösterebilirim.”
Belki o an tüm sıkışmalar çözülmez,
ama içinden geçen fırtına biraz diner.
Çünkü en büyük şifa, dışarıya değil,
kendine döndüğünde başlar.
Velhasılıkelam Evrensel bakış