Velhasılıkelam Evrensel bakış
İlgili Makaleler
Haftalardır şu üç harfli kelimenin sarmalında dolaşıyor ruhum.
Sağımda, solumda, gittiğim yerlerde hep benimle bu.
Yas…
“Neymiş tam anlamı?” diye sözlüğe baktım.
“Ölüm veya bir felaketten doğan acı ve bu acıyı belirten davranışlar, matem.” Yazıyor.
Yas bağlamak, yas çekmek, yas tutmak, yasa bürünmek, yasa boğulmak, yasa gömülmek, birinin yasını tutmak…
Bunlar da gelmiş yerleşmiş dilimize…
Bir kayıptan, yokluktan, acıdan sonra insanın içindeki “yas” düğmesine basılıyor adeta.
Tüm beden alarma geçiyor.
Bu üç harfli kelimenin gelişiyle dünyanın önünde koca bir kapı beliriyor ve siz o kapının önünde duruyorsunuz.
O kapıyı aralayıp şaşkınlıkla yeni bir dünyanın eşiğinden geçiyorsunuz.
Ürkek, yorgun, üzgün, kırgın, tedirgin, üşümüş, eksilmiş hâlinizle.
Ve artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığını farkediyorsunuz.
Her gün severek içtiğiniz kahvenin, çayın.
Arkadaş ve dost sohbetlerinin.
Başınızı alıp gittiğiniz diyarların.
Gerçeğin ardındaki gerçeklerle yüzleşiyor insan yas sürecinde.
Gülen yüzlerin ardındaki sisleri görüyor.
Cümlelerin içindeki dikenleri.
Kucaklamaların sıcaklığındaki serinliği.
Gerçekle sahteyi ayırmakta mahirleşiyor ruhunuz.
Samimiyetle yalanı.
Sadelikle abartıyı.
Yanınızda duranla durmayanı bir bir anlatıyor.
Dünyanın renklerinin ardındaki başka renkleri görüyor gözünüz.
Yas süreci sarsım sarsım sarssa da ruhunuzu.
Yaşamak gerekiyor sonuna değin.
Gerekirse bir mağaraya kapanmak.
Gerekirse yol yol gezmek.
Bazen kahkahalarla gülmek.
Bazen gizli saklı demeyip ağlamak.
Ama bu süreyi yaşamak.
Deneyimlemek.
Sonrası ferahlık olacak umuduyla.
Sonrası yeniden doğuş.
Eski seni sıyırıp kabuk kabuk.
Yeni bebek teni tazeliğinde doğmak kendine.
Ve sadeleşmek.
Gözden geçirmek yeniden eşyanı, eşini, dostunu, çevreni, yolunu, yoldaşını.
Güçlenip gülümseyerek devam etmek tazecik bir ruhla…
Dilek Tuna Memişoğlu
