Velhasılıkelam Evrensel bakış
İlgili Makaleler
Bazen düşünüyorum da… Özel sektörde çalışmak sadece bir iş değil, sanki sürekli diken üstünde oturduğun bir hayatta kalma oyunu. İnsanların yüzüne bakınca sıcak bir gülümseme görüyorsun, ama arkana döndüğün an o gülüşün bir maske olduğunu anlıyorsun.
Özel sektör gerçekten bir kurtlar sofrası.
Kimse bunu yüksek sesle söylemez ama herkes bilir.
Herkes herkesin dostu gibi görünür; öğle arasında aynı masada yemek yersin, kahve molasında aynı şakaya gülerler…
Ama kapıdan çıkar çıkmaz o gülüşün altında biriken sözler dökülmeye başlar.
En acısı ne biliyor musun?
İnsanların seni gerçekten sevip sevmediğini değil…
Hangi yüzünün gerçek olduğunu anlamaya çalışmak.
Bir bakmışsın yan masada “canım” diye konuştuğun kişi, toplantı odasında söylediğin bir cümlenin üzerinden seni yöneticine şikâyet ediyor.
Bir bakmışsın birlikte güldüğün biri, fırsatını bulduğu an senin emeğini kendi başarısı gibi anlatıyor.
Kimi zaman da omzuna dokunup “hallederiz” diyen insan, ilk rüzgâr estiğinde seni ortada yapayalnız bırakıyor.
Özel sektörde sadakat yok; çıkar var.
Dostluk yok; ihtiyaç oldukça hatırlanan ilişkiler var.
Emek yok; performans raporlarına sıkışmış rakamlar var.
Ve en kötüsü, herkes bunun normal olduğuna inanmış gibi davranıyor.
Ama ben normal bulmuyorum.
İnsanın insana bu kadar kolay ihanet etmesini, yüzüne gülüp arkasından konuşmasını, omuzdaşlık gibi görünen ilişkilerin aslında birer “strateji” olmasını normal bulmuyorum.
Belki de bu yüzden özel sektör insanı sadece yormuyor…
İçinde bir yerleri de kırıyor.
Kimse görmese de, kimseye söylemesek de.
Ama yine de dayanıyoruz işte.
Zorunluluktan, hayallerden, sorumluluklardan…
Belki de en çok kendi karakterimizi bozmak istemediğimiz için.
Çünkü herkes kurt olabilir ama herkes insan kalamaz.
Ben insan kalmayı seçiyorum.
