Velhasılıkelam Evrensel bakış
İlgili Makaleler
Trabzon Çay Hikayesi
Gülşen KILINÇER
Sabahın Sessizliği ve Tarlaların Ritmi
Trabzon’un yamaçları, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte yemyeşil bir örtüye bürünür. Hafif sis, dağların arasından süzülürken, çay tarlalarında sessiz bir hareketlilik başlar. Çay kesme makaslarının yapraklara dokunduğu tıkırtılar, doğanın melodisine karışır. Her kesik, tarlanın ritmini oluşturur; sabır ve emeğin sessiz bir senfonisidir.
Tarlada yürürken, makasını ustalıkla kullanan bir kadın dikkatimi çekti. Her kesikte özenle seçilmiş yapraklar sepete düşüyordu, hareketlerinde bir ritim ve uyum vardı. Gözlerindeki odaklanma, tarladaki sessizliği tamamlayan bir sakinlik yayıyordu. Saçını basit bir tokayla toplayarak ensesine tutturmuştu. Elleri makası kontrollü ve emin bir şekilde yönlendiriyordu.
Bir yaprağın üstündeki çiğ damlasına bakıp gülümsemesi, emeğin sadece sonuç değil, süreçte de bir mutluluk kaynağı olduğunu hatırlattı bana.
“Sabahın bu saatleri, tarlayla konuştuğumuz zamanlardır. Her kesik dikkat ister; çay fincana gelene kadar çok yol kat eder, her yudumda emeğimiz var,” dedi.
Duyularla Tarlada Yolculuk
Rüzgâr, yapraklar arasında dolaşırken hafif bir hışırtı yaratıyor, çayın tatlı kokusu havayı dolduruyordu. Toprağın nemi ayaklarıma hafifçe dokunuyor; çiğ damlaları yapraklarda minik kristaller gibi parlıyordu. Çay toplayan kadın, bir yaprağın üzerindeki çiği hafifçe silerken bana baktı ve hafifçe gülümsedi: “Bu çiğ, çayın tadını daha da güzelleştirir. Emeğimizin bir hediyesi gibi,” dedi.
Sabahın erken saatlerinde, rüzgâr hafifçe esiyor, kuşların cıvıltısı ve makas darbeleri birleşiyor, doğa ve insan birlikte bir melodi çalıyor gibiydi.
Trabzon’da Çay Kültürü
Trabzon’da çay sadece bir içecek değil, bir yaşam biçimi. Tarlalarda yapılan uğraş, köylerde kurulan sohbetler, çayın geleneksel demleme ritüeli ve misafire sunuluşu, bölge insanının gündelik yaşamına dokunur. Her fincan, bir sohbeti, bir dua gibi edilen iyi dileği, bir anıyı taşır.
Küçük bir köy evinde çayın demlendiği o anlarda herkes bir araya gelir. Komşu köyden gelen bir kadın, bir an durup derin bir nefes alarak “Ne güzel bir gün, doğayla baş başa” dedi. Kısa ama etkili bu söz, sabrın ve emeğin değerini hatırlattı.
Bir çay yaprağının makasla kesildikten sonra özenle sepete konması, fincana ulaşana kadar geçen yolculuğun sessiz ama etkileyici başlangıcıydı. Bu kısa gözlem bile, çayın her yudumunun ardında ne kadar emek olduğunu fark ettiriyordu.
Tarlarda Sessiz Bir Senfoni
Ara sıra kısa duraklamalar oluyor, eller siliniyor, nefesler alınıyor, gözler ufka kayıyor. Makasını kullanan kişi, doğayla uyumlu bir ritim tutturmuş gibi hareket ediyor. Rüzgâr, çayın kokusunu uzak dağlardan taşırken, her anı daha canlı hâle getiriyor. O an sadece gözlerimle değil, tüm duyularımla tarlada olduğumu hissediyorum. Yaprakların dokusu, toprağın nemi, makasın tıkırtısı ve rüzgârın yapraklarla dansı…
Çayın Yolculuğu: Soframıza Uzanmak
Trabzon’un çayı, fincanlarımıza ulaşmadan önce uzun bir yolculuk yapar. Tarladaki kesikler, ellerdeki özen, doğanın ritmi… Hepsi birleştiğinde sadece lezzetli bir içecek değil, aynı zamanda bir hikâye doğar. Bu hikâyeyi bilmek, çayı daha anlamlı kılar. Her yudum, binlerce küçük emeğin birleşimini taşır, sabrı, özeni ve emeğe saygıyı hissettirir.
Sessiz Kahramana Saygı
Çayın kendisi kadar, onu yetiştiren eller de kıymetlidir. Her makas darbesi, sadece bir yaprağı değil, emeği ve kültürü taşır. Bu özen olmasa, hiçbir fincan çay bu kadar anlamlı olamazdı.
Trabzon’un yeşil yamaçlarından soframıza uzanan yolculuk sadece bir içeceğin yolculuğu değildir. Her fincan, doğa ve insanın uyumlu bir dansının sonucudur. Ve her yudum, binlerce küçük emeğin izini taşıyan sessiz bir destandır.
Bir fincan çay içerken sadece bir lezzeti değil; doğanın, emeğin ve insanın birleştiği bir hikâyeyi de içmiş oluruz. Ve bu hikâyeyi bilmek, çayın değerini çok daha anlamlı kılar.
