Çocukken hiç sevgi görmemiş olmamız mümkün değil. Yoksa hayatta kalamazdık.
Mutlaka biri, yada birileri vardır bize sevildiğimizi” hissettiren.
Bu” anne baba büyükanne, büyükbaba , öğretmen, komşu…
Bugün bir yetişkin olarak neye, kime ne duygularla baktığımız da, önemlidir..
ne demiş Mevlana.”( nasıl bakarsan öyle görürsün) bu yüzden ”pencereden bakıp yerdeki pislikleri, çamurları görmek;
Birde aynı pencereden bakıp gökyüzündeki güzellikleri görmek…
Keşke, insanlar” bir gün mutlaka öleceklerini unutmayarak, taraflarını iyiliklerden yana kullansa…
Bence toplum olarak, maalesef haliyle insan olarak sınırlardan bir haberiz. Çoğunlukla ne kendi nede karşımızdakinin sınırlarının nerede başlayıp nerede bittiğini göremiyoruz.
Göremediğimiz için sahip çıkmayı korumayı düşünemiyoruz.
İnsanlar göremediğini yaşamadığını hissetmediğini yapamazmış…
Yani sonuçta her şeyin başı sevgi saygı.